Հայոց գրերը ստեղծելիս իմաստուն կերպով հաշուարկուել եւ հաշուի են առնուել հնչիւնների կիրառութեան յաճախականութիւնը, միմեանց կողքի յայտնուելու հնարաւորութիւն-հաւանականութիւնը, ինչը Ճարտարապետի իմաստնութիւն եւ ընդարձակ տեսողութիւն է ենթադրում։ Եւ հայոց լեզուի հանճարեղ գեղանկարիչ-ճարտարապետը՝ հայերէնի տարածութիւնն արարողը, իսկապէս մեծ Տեսանող էր։ Իմաստակիր տառաշղթաների մէջ իրենց վայրիվերումներով, իրենց գլխիկի, պոչիկի, ոլորքի ու սլացքի դիմադարձ կամ համերաշխ զուգորդութիւններով նրանք օգնում են առանց լրացուցիչ լարումի՝ միանգամաʹյն ընկալել բառը, նոյնիսկ՝ ամբողջ արտայայտութիւնը։ Կարծում եմ, որ սա իմ սոսկ ենթակայական ընկալումը չէ... Եւ դա ստուգելու եղանակներ պէտք է մտածել։
Բացի ակնյայտ տարորոշուող լինելուց, բայց եւ այդ առանձնայատկութեամբ հանդերձ՝ հայերէն գրերը իւրատեսակ ակնամարզիչներ են, եւ ես չեմ վարանի յատուկ ընդգծել, որ դրանց վրայով սահող բիբերի ակամայ սեւեռումները նպաստում են տեսողութեան պայծառացմանն ու բուժմանը... Հայերէն տեքստ ընթերցելով՝ անգիտակցաբար մեր աչքերը յանձնում ենք բուժական արարողութեան, մի ծէսի, որը, ճիշտ գրականութիւն կարդալու դէպքում, պայծառացնում է միտքը, հոգին, սիրտն ու աչքերը միաժամանակ... Համալիր բուժման աւելի արդիւնաւէտ միջոց չկայ...