իմ երկնագոյն երազները,
Եւ քո համբոյրից
հրեշտակների երամ էր
թեւածում իմ շուրջ...
Քեզանով էր իմաստաւորւում
աշխարհում ամէն ինչ,
Եւ քո գրկում էին աւարտւում
իմ բոլոր ճամփաները...
Քո ձեռքերը զոյգ կանթեղներ էին,
որ ուղեկցում էին ինձ խաւարի միջով
դէպի ամենախաղաղ հանգրուանը...
Իսկ ժամանակը հոգուս վէմին
աննկատ կերտում էր
քո պայծառ կիսադէմը,
Որ ոչինչ աշխարհում
չկարողանայ խլել քեզ ինձանից...
Որ Յաւերժութեան առջեւ
ես յաւերժօրէն քո անունը խնկարկեմ,
Որ քուրմի պէս ծնկի գամ բագինիդ առջեւ
ու քեզ երկրպագեմ...
Երազների միջով
Երազներիդ միջով պայծառ մի օր
Սուրաց սայլը Իմաստունի...
Ու թիկունքում նրա, նրան փարուած,
Գալիք գարնան համար
Գանձը տեսար՝
գանգուր գիսակներում կարմիր ծամթել...
Կանխատեսար ընծադ,
Որ պիտի գար...
Եկաւ՝ զարմանք աչքում, սրտում հիացք,
Ու երկրային բոլոր իր ծիրերում
Քեզ կիզակէտ տեսաւ տիեզերքի
ու Ծիր կաթնի համը քեզնից առաւ...
քեզնով սիրեց անծիր
էութիւնը նիւթի
եւ արփը խտացած որպէս արեւ...
Ձգւում է երազդ կեանքիս հանգոյն,
ու չի փակուել ճամփան ժամանումիս...
Ամենօրեայ վազքում, եթէ աստղի մասին
միտք է անցնում յանկարծ սրտիս միջով,
մտքիս մի նուրբ ծայրով
ինձ տեսնում եմ ափին խորունկ այն գիշերուայ՝
հայեացքս՝ երկնքի աստղագրուած էջին,
կանգնած հենց այն վայրում խորհրդաւոր,
ուր ցած իջայ սայլից Իմաստունի...