Մի՞թէ Յաւերժութեան կէսն էլ յաւերժութիւն չէ, նրա կէսի կէսն էլ, եւ այսպէս շարունակ... Ուստի, ճշմարիտ է, որ մէկ վայրկեանն էլ յաւերժութիւն է։ Ով չի հաւատում այս ճշմարտութեանը, նա կարող է կորցնել Յաւերժութիւնը վայրկեան կորցնելու անհոգութեամբ...
Յաւերժութեան կէսն էլ յաւերժութիւն է անկասկած...
Նորից գարունն անց կը թեւեմ
իմ լեռնեզերքը,
թովիչ եզերքը,
կրկին ուզում եմ ես տեսնել
անյուշ եզերքը
անստեղծ եզերքը։
Ամէն մի թարմ թերթիկը քո՝
ծաղկող եզերք,
բուրող եզերք,
ամէն ձայնիկ, ամէն հնչիւն՝
երգող եզերք,
լռող եզերք։
Իմ մէջ առնել եմ քեզ ուզում,
զգլխիչ եզերք,
զգոնիչ եզերք,
հունդից ելած կանաչ ծիլով
սնուցիչ եզերք,
ստեղծիչ եզերք։
Քո մէջ տենչում եմ յարաճել
անհուն եզերք,
հոգու եզերք,
Ճամփեքս գիրկն են քո բերում,
խաչուած եզերք,
յառնա՜ծ եզերք...
Вновь за весною полечу
в мой горный край
прекрасный край
увидеть снова я хочу
библейский край
предвечный край
твой каждый свежий лепесток
цветущий край
пахучий край
твой каждый голос голосок
поющий край
молчащий край
хочу вобрать в себя сполна
пьянящий край
бодрящий край
ростком зелѐным из зерна
кормящий край
творящий край
в тебе мечтаю прорасти
великий край
духовный край
к тебе ведут мои пути
распятый край
воскресший край!
...Կարօտում եմ այն նեանդերթալցուն, որ քայլեց-անցաւ հազարամեակները որպէս տատասկոտ ճանապարհ, բարձրացաւ Լեռը Կատարելագործման, կարծեց՝ մօտ է գագաթին, քանզի ստորոտը արդէն հեռու էր թւում, ու մի պահ շունչ առնելիս շրջուել կարօտում է նեանդերթալցուն...
Նեանդերթալցու հնագոյն գծանկարը՝ յայտնաբերուած Պիրէնեան թերակղզու հարաւում՝ ջիբրալթարեան մի քարանձաւում, որն ըստ գիտնականների՝ վկայում է նեանդերթալցու՝ աբստրակտ պատկերներ ստեղծելու ունակութեան մասին
Նա ասում էր՝ լսէ՛ք, իսկ մենք չէինք լսում...
Նա ասում էր՝ նայէ՛ք, անիմաստ էր թւում...
Նա գնում էր հեռու ու սարերն էր ելնում,
Իր հաւատը տանում վճիտ աղբիւրներին,
Ու խմում էր երկար, բայց ծարաւն էր անյագ,
Ու կարօտն էր անմար՝ անտես ակունքների...